เสี้ยวหนึ่ง

วันก่อนนั่งสมาธิเล่นๆมันแวปขึ้นมาถึงชีวิตตัวเองว่าช่างเหมือนกระแสน้ำที่ไหลไปเรื่อยๆถ้าในทางธรรมจะบอกได้ว่าเรามีชีวิตที่ไหลไปสู่จุดหมายเดียวกันคือความตาย.....ในระหว่างการเลื่อนไหลไปของน้ำตามแรงกระแทกและกระทำของสิ่งต่างๆที่มาเกี่ยวข้องด้วยไม่ว่าจะเป็นงาน อุปสรรค ความสุขสบาย ความรักหรืออารมณ์อื่นใดๆล้วนเกี่ยวเนื่องด้วยกันกับตนเองทั่งสิ้น ตามแรงกรรมของตัวและความผุกพันกันหรือการชดใช้อย่างไม่มีสิ้นสุดของชีวิตอันยากลำบากในบางคน คงไม่ต้องถามว่าทำไม ถ้าจะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เหตุบังเอิญและไม่มีเหตุบังเอิญในชีวิตเราหรอกครับ แล้วเราจะเรียกร้องและการชดเชยจากสิ่งใด กรรมเป็นบ่อเกิด กรรมเป็นเผ่าพันธุ์ และผู้ที่ต้องรับผลแห่งกรรมนั้นคือตัวเราเอง การทำสิ่งต่างๆย้อมจะรู้อยู่แก่ตัวว่าดีหรือชั่ว เหมาะแก่ศีลธรรมมากขนาดไหน แต่เมื่อความโลภ กิเลสยังมีอยุ่สามัญสำนึกย้อมมองไม่เห็นถึงโทษทุกข์แห่งกรรม คนเราจะคล้ำครวญไปใย จะดีใจไปทำไม เมื่อที่ได้และเสียไปนั้นแค่ทางผ่าน เดี๋ยวมันก็เลยไป ผ่านชีวิตคุณไปจะมีใครจดจำได้ถึงสิ่งใดบ้างที่คุณได้กระทำไว้ ย่อมมีแน่นอนคุณต้องเป็นหนึ่งในใจของใครบางคนและบางคนก้อจะเป็นหนึ่งในใจคุณเช่นกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปกาลเวลากลืนกินทุกๆอย่าง ยังจะมีอะไรเหลืออีก ในสภาวะหนึ่งที่จุดนั้นไม่มีเวลา ไม่มีสรรพสิ่งที่มองเห็นด้วยตา ไม่มีมิติ ที่สัมผัสด้วยมือ คุณจะอยู่แบบไหน เตรียมตัวไว้แล้วหรือเปล่า ไม่ใช่โลกแห่งความตายแต่คืออีกมิติหนึ่งที่จำได้ฝั่งใจติดตาผมมาและกำลังจะไปให้ถึงจุดนั้น จะอีกนานแค่ไหน อีกนานแค่ไหน?????